BELOKEN PASEN
Het is deze zondag Beloken Pasen. Acht dagen na Pasen zijn de grote feestelijkheden afgelopen en beginnen we weer aan het gewone leven. En de lezingen van dit weekend laten ons daar ook iets van zien. We horen over de apostelen, zo vlak na het drama van Goede Vrijdag. Want het was natuurlijk een drama voor hen.
Drie jaar lang zijn ze met Jezus opgetrokken. Ze hebben zijn woorden gehoord, zijn weldaden aan de mensen gezien. Stukje bij beetje zijn ze ervan overtuigd geraakt, dat deze Jezus een heel bijzonder mens was. Iemand door God zelf gezonden. Maar nu is hij opgepakt, gearresteerd en veroordeeld. En daarna zelfs aan het kruis gespijkerd. Een roemloze dood gestorven en begraven in een graf. Wat nu, vragen zijn leerlingen zich af? In de evangelielezing zien we ze zitten. Bang en bevreesd, weggekropen in een afgesloten kamer. Hun droom in duigen, hun hoop voor de toekomst weggevaagd. Alles lijkt verloren, alles lijkt voor niets te zijn geweest! Of toch niet?
Want dan komt Jezus binnen. Op het moment dat er alleen nog maar verwarring, ontreddering en angst voor de toekomst is, staat Jezus ineens in hun midden. En het is opvallend dat Jezus, direct na zijn begroeting, zijn doorboorde handen en zijn kapot gestoken zijde laat zien. Het lijkt wel alsof Hij daarmee wil zeggen: “Ze hebben Mij wel beschadigd en gedood, maar dit was precies mijn opdracht.”
Wanneer alles verloren lijkt, blijkt dit Zijn weg te zijn naar de overwinning. Zijn lijden en dood zijn niet zinloos geweest, maar een noodzakelijke doortocht naar nieuw leven. En tot op zekere hoogte kunnen wij soms ook die ervaring hebben, dat nadat alles mislukt schijnt te zijn er ineens een nieuwe toekomst gloort.
Als je iets wilt bereiken, dan moet je ervoor vechten. Een goed resultaat wordt niemand zo maar in de schoot geworpen. Je moet je helemaal inzetten met al je krachten en mogelijkheden om je leven zinvol te maken voor jezelf en voor anderen. Om echt radicaal opnieuw te beginnen moet al het oude, alle eigenbelang en alle gevoel van eigenwaarde losgelaten worden. Dat is wat Jezus gedaan heeft. En dat is wat wij moeten doen om Hem te volgen.
Bij de eerste verschijning van Jezus aan de leerlingen, is Thomas niet aanwezig en zodra Thomas zijn collega leerlingen weer ziet wordt hem verteld: “We hebben de Heer gezien”. Op dat moment kan Thomas hun enthousiasme echter nog niet delen. Hij is niet ongelovige, alleen nuchter. Hij vindt het verhaal van de andere leerlingen te gek om los te lopen. Thomas gelooft niet in sprookjes. Het kan volgens hem ook niet zo zijn, dat alles wat Jezus aan onrecht ondervonden heeft, zomaar ineens is recht getrokken. En Thomas is niet bang die twijfel onder woorden te brengen. Waarom zou hij ook?
Een week later zijn de leerlingen weer bijeen. En Jezus komt weer in hun midden staan. Dit keer is Thomas er wel bij. En hij mag van alles doen om zekerheid te krijgen, maar bij Thomas gebeurt waarschijnlijk weinig anders dan dat zijn mond openvalt van verbazing. In zijn woorden horen wij doorklinken hoe hij gekeken heeft, hoe hij zich gevoeld heeft: “Mijn Heer en mijn God.”
Thomas is de eerste die het verhaal van de verschijning uit de tweede hand, van de getuigenis van anderen, moet hebben. Net zoals u en ik was hij er niet bij. In de ogen van de evangelist Johannes is de houding van Thomas representatief voor die van veel mensen. Mensen die niet kunnen geloven zonder een wonder te zien. Maar het zou niet nodig moeten zijn! Alleen het woord van Jezus zou voldoende moeten zijn om de leerlingen — en ook ons — te overtuigen: “Zalig zijn diegenen die niet gezien hebben en toch geloven.” — Marianne Turk
PAUSCAST
Onlangs is een twaalfdelige podcastserie van start gegaan over Vaticaanstad. Andrea Vreede, Vaticaan-correspondent voor de NOS, en Wilfred Kemp, KRO-NCRV presentator, bespreken alle ins en outs van het kleinste land ter wereld en zijn belangrijkste inwoner: de paus.
De eerste aflevering is getiteld: Een dwergstaat van wereldformaat (via NPO Radio 5)